Felien

Felien, voor altijd in hun hart

Ellen en Steven werden vlotjes zwanger. De zwangerschap begon, zoals voor zovele vrouwen, met een periode van misselijkheid. Het soort ellendig zijn dat je er op dat moment graag bij neemt omdat je weet wat er komt. 

Ze keken uit naar de 12 weken echo en de NIPT test. De resultaten van de test zouden binnen 7 à 9 dagen bekend zijn. Dag negen ging voorbij zonder nieuws. Ellen was ongerust. Waarom duurde het zolang? Haar onrust bleek terecht. Er was ‘Trisomie acht’, een zeldzame aandoening, ontdekt. De specialisten zouden Ellen nauw opvolgen maar ze moesten zich niet teveel zorgen maken. 

Voorzichtig kochten ze de eerste babyspullen, werd het geboortekaartje voorbereid en vulden ze hoopvol de doopsuiker doosjes. 

Op 27 weken gingen ze opnieuw op controle en daar bleek dat er toch iets mis was. Het stukje tussen de beide hersenhelften was bij Felien niet te zien en de gynaecologe zei onmiddellijk dat het er niet goed uit zag. Hun wereld stortte in.

Wat volgt is een rollercoaster, het ene onderzoek na het andere, ellendig lang wachten op de resultaten, onzekerheid, veel met elkaar babbelen en niet weten wat er hen allemaal aan het overkomen is. Toen de resultaten van de onderzoeken bekend waren gaven alle dokters hen een gelijkaardig advies. Het was beter om Felien te laten inslapen. 

Het moment dat het stil in Ellen’s buik werd kan ze met geen woorden beschrijven. 

Felien werd stil geboren en ze hielden hun mooie dochter in hun armen. Fier dat ze net mama en papa geworden waren. Ze hadden zo naar haar uitgekeken. 

De familie kwam langs om Felien te zien en afscheid van haar te nemen. De fotografe van Boven de Wolken legde de kostbare momenten met hun dochter vast, om niet te vergeten. De verpleging maakte afdrukken van haar voetjes en haar handjes en Ellen en Steven vulden de Koesterkoffer van het Berrefonds met herinneringen aan Felien. 

Toen ik bij Ellen en Steven op de koffie mocht om naar hun verhaal te luisteren voor in mijn boek voelde ik voor het eerst hoe waardevol een gevulde Koesterkoffer is. Deze koffer koestert de herinneringen aan Felien, voor later. 

Felien is en blijft het eerste kindje van Ellen en Steven. Ze heeft haar plekje in huis waar Ellen en Steven haar elk moment van de dag kunnen zien. Haar foto, haar voetjes en haar as in een stervormige urne, op haar plankje opgefleurd met een plantje. 

Na een donkere periode met vallen en opstaan werden ze zwanger van Manou. Een zwangerschap vol angst, ze wisten wat er mis kon gaan. Toen Ellen moest bevallen droeg ze de ketting die ik voor haar maakte. Een ketting waarin Felien’s naam, een beetje van haar as en haar koesterparel verwerkt zijn. Felien zou zo haar mama, bij de geboorte van haar zusje, kracht geven. 

Manou werd geboren, ze was en is klaar voor het leven en vult dat van haar mama en papa. 

Ellen en Steven raakten me niet alleen door hun verhaal van Felien en de zachte liefde tussen hen, maar ook door de warme manier waarop ze over het Berrefonds vertelden. Een prachtige organisatie die een houvast biedt aan gezinnen die getroffen worden door het verlies van een kind. 

Het verhaal van Ellen en Steven heeft een bijzondere plek in mijn boek 'Schoonheid in verlies'. Een boek met verbindende verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier.