Niet vergeten
Kirsten was één van de eerste mama’s die me vertelde dat haar kindje gestorven was tijdens de zwangerschap. Ik maakte voor haar een ketting met drie vingerafdrukken, twee van haar zonen Yuul en Lowy en één van haar overleden dochtertje Yana. Ze verraste mij door haar optimisme en de manier waarop ze open over haar verlies vertelde.
Op 36 weken gaat Kirsten, zwanger van haar eerste kindje, op controle in het ziekenhuis. Het ziet er allemaal goed uit dus ze mag terug naar huis. Eenmaal thuis blijft ze zich zorgen maken en vraagt ze of ze mag terugkomen. Ze wordt aan de monitor gelegd en het is stil, akelig stil. Haar perfecte kindje, waar zonet niks mis mee was, leeft niet meer. Yana wordt op 15 augustus 2006 stil geboren en wat daarna volgt is voor Kirsten nog altijd een waas. Een periode waarin ze niet alleen haar dochter verloor maar ook stukken uit haar geheugen.
Kirsten is ondertussen al vaak mijn pad gekruist en via haar leerde ik Boven De Wolken kennen. Deze prachtige organisatie zorgt voor een waardevolle herinnering en legt vast wat je als sterrenouder moet los laten. Als mama van een sterrenkindje en vrijwillige fotografe bij Boven De Wolken weet ze als geen ander hoe belangrijk het is om niet te vergeten. Ze weet hoe ze een verschil voor ouders kan maken in die kamer die niet zal volstromen met bezoek, vrolijkheid en toekomstplannen.
Haar kamer stroomde wel vol en haar verlies werd niet uit de weg gegaan. Het was vooral haar mama die er op stond dat iedereen Yana moest gezien hebben en haar korte leventje vastgelegd moest worden. Ze had bij haar broer en haar schoonzus, die een kindje verloren, gezien hoe traumatisch het was om hun kindje niet te mogen vasthouden en geen tastbare herinneringen te hebben. Dit wou ze voor haar dochter anders. Ze wist toen niet dat haar gezin het nog eens zou moeten meemaken.
Floris, het tweede kindje van Birgit en Benjamin had een zeldzaam gezwel in zijn hals dat zowel op zijn slokdarm als zijn luchtpijp duwde. Toen hij 32 weken was moest hij geboren worden om hem een kans op overleven te geven. Maar hij was te klein en te kwetsbaar, zijn gezwel te groot, en hij kon niet gered worden. Zijn hartje stopte dicht bij zijn mama en papa.
Ook bij Birgit stroomde de kamer vol met familie en werd haar verdriet niet uit de weg gegaan. Net zoals bij Yana namen ze Floris in hun armen en namen ze afscheid van hem. Ze hadden het al eens meegemaakt en wisten jammer genoeg hoe het moest.
Kirsten vroeg me ook voor haar zus en schoonbroer een tastbaar aandenken te maken zodat ze Floris altijd bij hen konden dragen.
Omdat ‘niet vergeten’ belangrijk is.