Hade is de vrouw van Fred en de mams van Ruben, Willem, Fien en Floor, oma van Mirte, Suzan, Matheo, Lili, Ada, Cobie en Nel. Hade had MSA-AMS, een zeldzame ongeneeslijke ziekte waardoor de cellen van haar kleine hersenen afsterven. Een ziekte waartegen ze elke dag moedig vocht, een gevecht dat ze niet kon winnen.
Met een immense bewondering voor haar doorzetting vroeg Ruben, haar oudste zoon, me, in naam van het hele gezin, om een symbolisch juweel voor haar te maken. Elk schreven ze een letter van ‘mams’ en ik voegde een klaproosje toe als symbool voor hoop, daar waar alles verloren is. De klaproos is ook haar lievelingsbloem en een subtiele verwijzing naar de onvoorwaardelijke liefde van en voor Fred.
Toen ze haar o-zo-unieke armbandje kreeg en het verhaal erachter hoorde was ze diep ontroerd. Door haar ziekte waren momenten van ontroering schaars. Haar gezin genoot dan ook intens van dit mooie moment. Een paar weken erna kreeg ik een bedankkaartje. Ze had het zelf geschreven, wat niet gemakkelijk voor haar was, haar mooie woorden raakten me diep.
Het armbandje werd ondertussen een ketting omdat ze ermee bleef haken in haar rolstoel en ze koos er zelf ook nog klaproos-oorbellen bij. Haar gezin is op deze manier dag en nacht bij haar, zoals het altijd geweest is.
Op een mooie dag ging ik, samen met fotografe Joke Timmermans, op de koffie bij Hade en haar warme gezin. We luisterden naar alles wat ze ons wilden vertellen over haar ziekte, hoe het met haar ging en het onvermijdelijke einde.
Niks werd uit de weg gegaan, alles was bespreekbaar. Open en eerlijk.
Een bijzondere ontmoeting met een vrouw die veel mensen in haar leven geraakt heeft en ik mocht daar één van zijn.
Een paar maanden na onze ontmoeting is Hade zachtjes, omringd met warmte en liefde van haar gezin, gestorven. Ze leeft nu verder in de hoofden en de harten van al die mensen die haar mochten kennen en in de vele klaprozen die de volgende jaren zullen bloeien.
'Met mijn hoofd hoog in de lucht en mijn voeten diep in de aarde'.