Hade is de vrouw van Fred en de mams van Ruben, Willem, Fien en Floor, oma van Mirte, Suzan, Matheo, Lili, Ada, Cobie en Nel. Hade had MSA-AMS, een zeldzame ongeneeslijke ziekte waardoor de cellen van haar kleine hersenen afsterven. Een ziekte waartegen ze elke dag moedig vocht, een gevecht dat ze niet kon winnen. 

Met een immense bewondering voor haar doorzetting vroeg Ruben, haar oudste zoon, me, in naam van het hele gezin, om een symbolisch juweel voor haar te maken. Elk schreven ze een letter van ‘mams’ en ik voegde een klaproosje toe als symbool voor hoop, daar waar alles verloren is. De klaproos is ook haar lievelingsbloem en een subtiele verwijzing naar de onvoorwaardelijke liefde van en voor Fred.

Toen ze haar o-zo-unieke armbandje kreeg en het verhaal erachter hoorde was ze diep ontroerd. Door haar ziekte worden momenten van ontroering schaars. Haar gezin genoot dan ook intens van dit mooie moment. Een paar weken erna kreeg ik een bedankkaartje. Ze had het zelf geschreven, wat niet gemakkelijk voor haar was, haar mooie woorden raakten me diep. 

Het armbandje werd ondertussen een ketting omdat ze ermee bleef haken in haar rolstoel en ze koos er zelf ook nog klaproos-oorbellen bij. Haar gezin is op deze manier dag en nacht bij haar, zoals het altijd geweest is. 

Deze mooie mensen hadden mij meer dan eens geraakt en op een mooie zondag in december ging ik, samen met fotografe Joke Timmermans, op de koffie bij mams en haar warme gezin. Ik luisterde naar alles wat ze mij wilden vertellen. Een warme ontvangst in een huis vol liefde, humor en openheid waar ik stil van werd. 

Haar man en kinderen vertelden me hoe ze elk op hun eigen manier met haar ziekte en het onvermijdelijke einde omgaan. Zij vertelde me hoe ze zichtzelf aan het verliezen is en hoe dat voor haar is. Een bijzondere ontmoeting die ik voor altijd dicht bij mij zal dragen. Deze mooie vrouw heeft veel mensen in haar leven geraakt en ik mocht daar ééntje van zijn.

Hade is zachtjes, omringd met warmte en liefde van haar gezin, gestorven. Ze leeft nu verder in de hoofden en de harten van al die mensen die haar mochten kennen en in de vele klaprozen die de volgende jaren zullen bloeien.

 'Met mijn hoofd hoog in de lucht en mijn voeten diep in de aarde'. 

Het verhaal van mams krijgt een mooie plek in mijn boek. Een boek met verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier. Een boek over de schoonheid van verbinding.