Emma en Marcel, voor altijd samen
Tinne en Kersten zijn mama en papa van Emma, Marcel, Lowie en Gaston. Na een reeks fertiliteitsbehandelingen en een miskraam was Tinne eindelijk zwanger en nog wel van een tweeling. De eerste weken waren spannend, maar toen de NIPT-test en uitgebreide echo uitwezen dat de tweeling kerngezond was, konden ze eindelijk genieten van de komst van hun twee kindjes. Tinne nam bewust veel rust en genoot van het zwanger zijn. Kersten kocht elke week een cadeautje voor Tinne of voor de tweeling. Op een dag bracht hij twee knuffels mee, een vos voor Marcel en een kip voor Emma. De zwangerschap liep goed en ze besloten om voor de geboorte nog een roadtrip door Frankrijk te maken. De knuffels kip en vos werden, samen met Tinnes buik, bij elk mooi uitzicht gefotografeerd. Foto’s die ze later aan Emma en Marcel wilden laten zien. De vakantieroes kreeg het gedroomde vervolg door een perfecte echo na eenentwintig weken. De harde buiken waren in die periode van de zwangerschap volstrekt normaal, verzekerde de gynaecoloog. ‘Rustig aan doen en dan komt alles goed.’
Op 15 augustus, Moederdag in Antwerpen en omstreken kreeg Tinne weer harde buiken en voelde ze dat er iets mis is. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis waar ze haar van dichtbij opvolgden. Emma en Marcel waren nog niet sterk genoeg om al te worden gehaald. Binnen een paar dagen zouden ze drieëntwintig weken en vijf dagen zijn, ‘levensvatbaar’ voor de medische wereld en de wetgever.
Het mocht niet zijn. Ze werden te vroeg geboren en waren te klein en te kwetsbaar. Tinne en Kersten sloten hen in hun armen en namen afscheid. Boven de Wolken kwam langs en maakte prachtige foto’s. Foto’s die Tinne en Kersten met iedereen hebben gedeeld en waarvan ze niet weten of ze ‘raar’ zijn overgekomen. Voor Tinne en Kersten zijn Emma en Marcel de mooiste en meest perfecte kindjes, voor anderen misschien niet. Tinne herinnert zich nog dat de fotografe zei ‘Gefeliciteerd met jullie kindjes!’ en dat ze daar enorm van genoot.
Marijke, Tinne’s beste vriendin schilderde een prachtige tekening van een kip en een vos. Het kreeg zijn verdiende plaats op het geboortekaartje en het graf van Emma en Marcel. Ik mocht het ook in een armbandje voor Tinne verwerken. Een tastbaar aandenken die ze van haar vriendinnen kreeg. Diezelfde vriendinnen die om beurt eten maakten en Tinne haar verhaal lieten doen, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Door die steun is ze erdoorheen geraakt en had ze geen professionele hulp nodig.
Na het verlies van Emma en Marcel voelden Tinne en Kersten allebei dat hun kinderwens nog altijd groot was. Ze startten terug met een fertiliteitsbehandeling en waren snel zwanger. Wat volgde, was een angstige periode met veel zorgen en stress. Het was geen perfecte zwangerschap en ook geen perfecte bevalling, maar er was wel een meer dan perfecte Lowie als resultaat. De zwangerschap en de geboorte van Gaston verliep minder angstig en met minder zorgen, gelukkig maar.