Mijn mama dicht bij mij
Gil vroeg of ik een armbandje kon maken met een V. De beginletter van haar mama's naam, die er niet meer was. Ze wou iets om altijd dicht bij haar te dragen.
'Heb je nog een handgeschreven kaartje of briefje van haar?', vroeg ik.
Mijn vraag overviel haar. Ze moest weer door de spullen van haar mama wat emotioneel en confronterend was. Toen haar armbandje klaar was vertelde ze me hoe moeilijk dat was maar ze was zo blij en dankbaar met het resultaat.
Gil verloor haar mama toen ze negentien was.
Ze stond op een krukje om een raam op de bovenverdieping te wassen toen ze haar evenwicht verloor. Ze viel uit het raam en was op slag dood.
In een mum van tijd namen de politie en het parket het over. Ze legden een doek over haar lichaam en hingen wit plastic aan de omheining om haar moeder haar laatste privacy te gunnen. Zo’n manier van sterven is een ‘verdacht overlijden’ en dan wordt het lichaam eigendom van de onderzoekers.
Lokale kranten vulden voorpagina’s over een leven dat veel te vroeg geëindigd was.
Gil mist haar moeder in zoveel dingen. Ze denkt elke dag aan haar en wrijft dan over het V-tje dat ik voor haar maakte. Ze draagt het altijd, gaat ermee slapen en staat ermee op.
Zeventien maart, de dag dat haar mama stierf, blijft een moeilijke dag. Het is een tijd waarin de natuur ontwaakt na de donkere winter, een tijd waarin de zon meer schijnt en iedereen geniet van de eerste lentestralen. Gil kan die luchtigheid pas toelaten na zeventien maart, ervoor is een periode waarin ze kregelig is, geen blijf met zichzelf weet, nog niet aan de lente kan en wil beginnen. Na zeventien maart keert de rust terug.
Ze vraagt zich regelmatig af hoe haar leven er zou uitzien als ze haar mama niet was verloren.
Anders, dat is wel zeker.
Door het verhaal van Gil besefte ik pas hoe bijzonder mijn werk was. Vanaf toen besloot ik ‘dit voelt zo goed, hier wil ik mee verder’. Sindsdien mag ik de mooiste verhalen vertalen naar een bijzonder juweel en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor.
Omdat haar verhaal zo waardevol voor mij is vroeg ik Eva Droogmans om ons verhaal in een podcast te gieten. Eva houdt van ‘verhalen die tijd vragen om verteld te raken en de essentie van het leven in zich dragen’ zegt ze zelf.
Wat ze van ons verhaal heeft gemaakt is zo puur, zo warm en zo echt. Het raakt me elke keer wanneer ik ernaar luister.