Trots

Phebe was altijd al een echt papa's kindje. Toen ze terugkwam van een verjaardagsfeestje, was hij er niet meer. Hij was plots gestorven. Phebe, amper negen jaar, had geen afscheid van hem kunnen nemen.

Herinneringen aan haar papa put ze vooral uit verhalen en foto’s. Maar naarmate ze ouder wordt, vervagen de echte herinneringen.

Phebe wou haar naam in het handschrift van haar papa in een ketting, om te tonen hoe trots ze is om zijn dochter te zijn.  Alleen vond ze nergens iets waarop hij haar naam geschreven had. Wel vond ze materiaallijstjes en uitgavenoverzichten van toen hun huis gebouwd werd. Phebe koos uit de briefjes de mooiste letters van haar naam. Met wat knip-en-plakwerk kon ik dus toch haar naam maken, door haar papa geschreven.