Gelukkig

Al twee verhuizen sleurt Eva kledij, parfum, winkelbriefjes en videocassettes van haar mama mee omdat ze er geen afscheid van kan nemen. Alles staat mooi in dozen ergens op een zolderkamertje.

Op de verjaardag van haar mama, 14 jaar nadat ze afscheid van haar nam, vond ze het tijd voor iets tastbaars.
Iets wat ze elke dag dicht bij zich kan dragen. Iets dat het verleden en het heden samen brengt.
Het werd een ketting met de namen van haar twee kindjes, Larsen en Lene.

Larsen werd uitgewerkt in het handschrift van haar mama, de letters sprokkelde ik bij elkaar via de briefjes en de videocassettes uit het zolderkamertje. Lene werd geschreven door haar papa.

Toen ze haar ketting kreeg, stuurde ze mij deze hartverwarmende woorden: 
‘Je maakt er me zo gelukkig mee. Ik hoop dat je ook echt beseft dat je mensen hiermee gelukkig maakt. Iemand verliezen die je heel graag ziet, doet pijn. En dat tijd alle wonden heelt, heb ik na 14 jaar nog steeds niet mogen ervaren. Een mooi juweeltje gemaakt uit liefde voor iemand en gemaakt met liefde door iemand is zo uniek!’

Dankjewel Eva, daarom doe ik elke dag zo graag wat ik doe xxx