Daar zat ik dan, achter mijn scherm, met tranen die over mijn wangen liepen, mee te voelen met dat ongelooflijk grote verlies. Niet één, niet twee maar twaalf kindjes verliezen, hoe overleef je dit?
Ik liet Tine, Bert en hun twaalf kindjes een paar dagen door mijn gedachten gaan en vroeg haar: Mag ik je vragen om twaalf sterretjes te tekenen en dat ook aan Bert te vragen, ik weet nog niet hoe het ontwerp zal zijn maar ik heb het gevoel dat de twaalf kindjes elk hun eigen plekje mogen krijgen.
Het duurde even vooraleer ze de tijd en de ruimte vonden om hun sterretjes te tekenen. Vooral Bert had het moeilijk. Maar toen hij begon te tekenen, liet hij het verdriet toe dat hij tot dan had opgeborgen.
Ik vertaalde al dat verdriet en die twaalf unieke sterretjes in een armbandje met een sterrenwolk en een diamantje voor alles wat nog komen zou. Toen ik Tine onlangs vroeg of ik haar verhaal mocht vertellen liepen de tranen weer over mijn wangen bij het lezen van haar antwoord.
Het armbandje heeft zoveel steun gegeven. Dank je wel, nogmaals. Je mag ons verhaal zeker en vast vertellen. Ik wil hier nog wel een klein gouden randje aan toevoegen. Na alle pijn en verdriet, wachtte ons begin dit jaar een grote verrassing. Zwanger, voor de 13de keer. Initieel was er geen vreugde. Integendeel… wie zegt dat wat twaalf keer misliep, nu wel goed zal gaan? . Heel erg groot was onze verbazing toen week na week de echo’s goed bleven… Vandaag zijn we bijna 19 weken ver. En heel voorzichtig hopen we dat dat diamantje er mag komen. Een mirakeltje, dat hopelijk mag schitteren naast die 12 sterretjes in november. Op die manier zou het armbandje helemaal compleet zijn: twaalf sterretjes om naar op te kijken, en één wondertje, ons diamantje, dat – onverwacht en ongehoopt – misschien mag blijven, hier bij ons. Een armbandje als symbool voor ons leven: compleet. . Het lijkt wel of het armbandje een voorspellende waarde heeft gehad en we samen op deze manier de toekomst hebben beïnvloed.